Έχουν περάσει 3 μέρες από το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία που άφησε πίσω του τουλάχιστον 265 νεκρούς και αναρίθμητα αναπάντητα ερωτήματα. Προφανώς τα περισσότερα από αυτά δεν μπορούν να απαντηθούν άμεσα καθώς η λογοκρισία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Τουρκίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια στην ανάδειξη της αλήθειας. Όμως, με μερικές απλές παρατηρήσεις και με μια ανάλυση των όσων συνέβησαν από την νύχτα της 15ης Ιουλίου και έπειτα προκύπτουν συμπεράσματα που δείχνουν πως «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι».
Αρκεί να παρατηρήσει κανείς την αντίδραση των «μεγάλων» (Η.Π.Α., Γερμανία, κ.α.) οι οποίοι μετά τα πρώτα νέα περί πραξικοπήματος, αρκέστηκαν σε τυπικές και αόριστες δηλώσεις όπως: «Οι Τούρκοι πρέπει να στηρίξουν την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή τους». Θυμίζουμε μόνο πως το 2013, όταν ένα πολύ πιο αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο έριχνε την αντίστοιχα «δημοκρατικά εκλεγμένη» κυβέρνηση του ισλαμιστή Μοχάμεντ Μόρσι, οι «μεγάλοι» υποστήριξαν τους πραξικοπηματίες και γύρισαν την πλάτη τους στον Μόρσι . Να είστε βέβαιοι πως εάν το πραξικόπημα στην Τουρκία ήταν πετυχημένο, ο Ερντογάν θα τύχανε της ίδιας αντιμετώπισης και περιφρόνησης με τον Μόρσι. Το γεγονός ότι οι μεγάλες δυνάμεις και η διεθνής κοινότητα κράτησαν αποστάσεις από την όλη ιστορία αποδεικνύει – τουλάχιστον – πως όσα συνέβησαν στην Τουρκία πριν από τρεις μέρες, όχι απλά δεν ήταν οργανωμένα, αλλά πολύ βιαστικά και «τσαπατσούλικα» από πλευράς πραξικοπηματιών.
Προφανώς δεν θέλουμε να μπούμε στην διαδικασία να επιβεβαιώσουμε – χωρίς στοιχεία – τις θεωρίες συνομωσίας που αναφέρουν ότι ο Ερντογάν σκηνοθέτησε το πραξικόπημα στην χώρα του, όμως είναι αδύνατον να μην παρατηρήσουμε κάποια από τα γεγονότα που αποδεικνύουν την ανάμειξή του σε όσα διαδραματίστηκαν και συνεχίζουν να διαδραματίζονται στην Τουρκία.
Αρχικά, είναι αδιαμφησβήτητο ότι η πολιτική του Ερντογάν θυμίζει απολυταρχικά καθεστώτα, με συλλήψεις δημοσιογράφων, αστυνομική βία, χειραφέτηση δικαστών, «βρώμικο» πόλεμο κατά των Κούρδων αλλά και δολοφονίες «μαρτύρων» και αντιφρονούντων από τις μυστικές υπηρεσίες και μέσα σε όλα αυτά την μετατροπή του πολιτεύματος για περισσότερη εξουσία στον θεσμό του Προέδρου, με υπερεξουσίες.
Δεύτερον, την ημέρα της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος συνέβησαν τα παρακάτω ύποπτα συμβάντα:
- Ο Ερντογάν έλειπε για διακοπές σε παραθαλάσσιο θέρετρο της νοτιοδυτικής Τουρκίας τις προηγούμενες μέρες. Το σημείο όπου παραθέριζε βομβαρδίστηκε μεν, αλλά αφότου ο Ερντογάν είχε απομακρυνθεί αν και οι πραξικοπηματίες γνώριζαν πού βρίσκεται. Επίσης, ποιος ο λόγος να ξεκινήσουν τις επιθέσεις αργά το βράδυ της Παρασκευής ενώ γνώριζαν πως ο βασικότερος στόχος τους λείπει;
- Δεν συνελήφθη κανένας πολιτικός κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος ενώ υπήρχε η δυνατότητα. Κάθε πραξικόπημα συνοδεύεται από συλλήψεις υψηλόβαθμων πολιτικών που δίνουν διαπραγματευτική ισχύς στους πραξικοπηματίες.
- Η κίνηση του Ερντογάν να χρησιμοποιήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – που είχε ο ίδιος απαγορέψει στο παρελθόν – για να επικοινωνήσει με τους πολίτες-οπαδούς του και μάλιστα να βγει στον αέρα σε ιδιωτικό κανάλι που ο ίδιος έχει κατακρίνει στο παρελθόν.
Τέλος, όσα συμβαίνουν στην Τουρκία μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος τις τελευταίες δύο μέρες εγείρουν ακόμα περισσότερα ερωτήματα για τις προθέσεις του Προέδρου της Τουρκίας. Οι επίσημες πληροφορίες αναφέρουν πως μέχρι στιγμής έχουν συλληφθεί πάνω από 6000 δικαστές και στρατιωτικοί και έχουν «ξηλωθεί» τουλάχιστον άλλοι 8000 δημόσιοι υπάλληλοι στους οποίους έχει απαγορευτεί η έξοδος από την χώρα. Επιπλέον, κυκλοφορούν σκληρές εικόνες που προβάλουν τα τουρκικά ΜΜΕ με ξεγυμνωμένους και βασανισμένους στρατιώτες από την αστυνομία του «Σουλτάνου» που θυμίζουν τακτικές του Ισλαμικού Κράτους. Σε όλα αυτά προσθέστε τις δημόσιες δηλώσεις του Ερντογάν και του Τούρκου Πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ, ότι η κυβέρνηση θα εξετάσει την επαναφορά της θανατικής ποινής, μια πρακτική που η Τουρκία δεσμεύεται να μην επαναφέρει βάσει της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και ως μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Η ταχύτητα και η επιτυχία της αντίδρασης του Ερντογάν και της κυβέρνησής του προς τους πραξικοπηματίες δείχνει μία ετοιμότητα που δεν έχουμε ξαναδεί απέναντι σε στρατιωτικό πραξικόπημα. Η οργάνωση και ο συντονισμός των κινήσεων από πλευράς Ερντογάν είχαν την ακρίβεια ένα προμελετημένου σχεδίου. Μήπως αυτό δικαιολογεί την βιασύνη των πρωτεργατών του πραξικοπήματος; Η ιστορία θα δείξει…
Όμως, το αληθινό ερώτημα που προκύπτει μετά από αυτά τα τραγικά γεγονότα είναι κατά πόσο η επιτυχία του Ερντογάν να «καθαρίσει» τους επικριτές του από το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας και να εδραιώσει τον εαυτό του σαν δεύτερο Κεμάλ – Πατέρα του Έθνους, θα τον ενθαρρύνει να φυλακίσει περισσότερους δημοσιογράφους, να βάλει λουκέτο σε περισσότερες εφημερίδες, να κυνηγήσει και να σκοτώσει περισσότερους Κούρδους και να συνεχίσει να αρνείται την Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 και την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου το 1919…
